göyərmək

1.

f.

1. Göy rəng almaq, göy olmaq, göyləşmək, maviləşmək.

2. Zərbə və ya bərk şeyə toxunma nəticəsində bədənin bir yeri göy olmaq. Qolu göyərdi. – Qızın üzü-gözü, . . zərif dodaqları şişmiş, bir yerdən hətta göyərmişdi. H. Seyidbəyli.

3. məc. Soyuqdan, hirsdən, qeyzdən göy olmaq, göy rəng almaq. Lalənin dodağı gömgöy göyərib; Üzü gah ağ olur, gah qıpqırmızı. R. R.. Ədhəmin qara sifəti dərhal dönüb göyərdi. B. Bayramov. // məc. Bərk hirslənmək, özündən çıxmaq. Görüb o quşları göyərdi Osman; Turutun düzündə olduğu zaman. H. K. S..

4. Uzaqdan görünmək (göy şey haqqında). Uzaqdan dəniz göyərirdi.

2.

f.

1. Bitmək, göyərməyə başlamaq, cücərmək. Arpa göyərdi. – Sünbül göyərir səbzə kimi güllərə qarşı. Q. Təbrizi. Dağlar, çöllər düşərdi; Novruzgülü göyərdi. A. S..

2. məc. Baş vermək, nəşət etmək, əmələ gəlmək, səbəb olmaq. Fitnə göyərir torpağımızdan, daşımızdan; Tarac edərək bac alarız qardaşımızdan. M. Ə. S..

3. məc. Bir nəticə vermək, nəticə hasil olmaq. <Bəy:> Ürəyimdən keçənlər bir-bir göyərir. M. C.. Sədr vaxtilə dediyi sözlərin göyərdiyini görüb boğazını arıtladı. B. Bayramov.

3.

f. Yaşıllaşmağa başlamaq, yaşıllaşmaq. Bağlar göyərib. Çəmən göyərdi. – Bahar yaşıllaşdı, dağlar, səhralar yuxudan ayılıb göyərməyə başladı. . Ç..